Ik moest laatst een minispreekbeurt houden over een kunstwerk dat me aansprak. Ik koos daarvoor een schilderij van Mondriaan; 'de bloeiende appelboom', dit heeft verder niet iets te maken met het feit dat ik dit nu aan het schrijven ben, maar het heeft me wel geïnspireerd voor een blogonderwerp.
Piet Mondriaan is iemand die graag de werkelijkheid vervormd, om het net even anders weer te geven dan we allemaal doen. Om dit te verduidelijken liet ik 4 plaatjes van een boom zien.
.jpg)
.jpg)
Met deze 4 totaal verschillende plaatjes wilde ik laten zien dat we aan een woord ontiegelijk veel verschillende beelden kunnen koppelen. Je ziet op alle 4 de plaatjes een boom, terwijl ze totaal niks van elkaar weghebben.
Nu denk je waarschijnlijk ; 'wat wil ze hier mee bereiken?'.
Nou ik wil je laten zien dat er niet een juiste manier van doen is en Piet Mondriaan heeft me dat voor het eerst eens laten beseffen.
Dit hebben we bijvoorbeeld ook bij het modebeeld, als we aan een mooi lichaam denken hebben we meteen een plaatje voor ons met een slanke vrouw met grote borsten en super lange benen.
Nou nee dus, een mooi lichaam is een mening en geen feit, een plaatje hieraan koppelen is dus onmogelijk. Maar het probleem is dat we dat wel doen, wij mensen zijn creatieve individuelen maar als het om het vrije denken gaat weten we opeens niet meer wat we moeten doen. Het is alsof we hebben afgesproken dat we denken een beeld koppelen van iemand met een scheve neus of vreemde mond bij het woord 'lelijke mensen', in plaats van dat we gaan kijken naar het lelijke innerlijk. Ja, wij mensen zijn naïeve wezens, maar dat maakt het leven ook wel weer spannend.
